«Πολύτεκνες» απαντήσεις

Του ΝΙΚΟΥ ΓΑΖΗ  (*)

Οι ερωτήσεις που γίνονται -συνήθως κατ΄ απαίτηση των δημοτών- από τους δημοτικούς συμβούλους στις συνεδριάσεις του Δημοτικού Συμβουλίου,  σκοπό έχουν να πάρουν απαντήσεις από την  δημοτική Αρχή για ζητήματα που  αφορούν τους δημότες. Μόνο που στο δικό μας Δημοτικό Συμβούλιο ο βασικός αυτός κανόνας φαίνεται να ισχύει ελάχιστε, για να μην πω ότι δεν ισχύει καθόλου! Γιατί βοηθούντος και του Κανονισμού λειτουργίας του οργάνου (παλαιού και νέου και  των αδυναμιών τους), που είναι κομμένοι και ραμμένοι στα μέτρα της (κάθε) δημοτικής Αρχής, κοντεύει να γίνει κανόνας, η  «απάντηση» που συχνά δίνεται, όχι μόνο να μην απαντά επί της ουσίας στο συγκεκριμένο ερώτημα, αλλά και να γεννά πλήθος νέων ερωτημάτων.  Έτσι πολύ συχνά  συμβαίνει, οι απαντήσεις που δίνονται,  όχι απλά να γίνονται «μητέρες» νέων ερωτημάτων, αλλά και εξ αιτίας του μεγάλου αριθμού των ερωτημάτων που γεννούν, να δικαιούμαστε άνετα να τις χαρακτηρίσουμε  …πολύτεκνες!

Αναφερθήκαμε πριν στον Κανονισμό και στις αδυναμίες του που προκαλούν το αφύσικο αυτό αποτέλεσμα και που εν πολλοίς ακυρώνουν την αποστολή του Δημοτικού Συμβουλίου. Η βασικότερη  απ΄ αυτές τις αδυναμίες, που νομίζω πως κάνει και την μεγαλύτερη ζημιά, είναι η αδυναμία του ερωτώντα δημοτικού συμβούλου να επανέλθει στο ερώτημα όταν η απάντηση που πήρε είναι «άλλα λόγια ν΄ αγαπιόμαστε» ή αν  αυτή προκύψει «πολύτεκνη» γεννώντας πλήθος νέων ερωτημάτων.  Κι αυτή είναι  τόσο αυτονόητη όσο και σημαντική αδυναμία, ώστε όλες οι παρατάξεις,  πλην της εκάστοτε δημοτικής Αρχής,  διαχρονικά την αναφέρουν -τουλάχιστον  όσο βρίσκονται στην αντιπολίτευση- σαν πρώτης προτεραιότητας αδυναμία  που πρέπει να θεραπευτεί με μια επείγουσα αναθεώρηση του Κανονισμού. Βέβαια παθαίνουν βολική αμνησία  και το ξεχνούν, στην περίπτωση που γίνουν δημοτική Αρχή, γι αυτό και το πρόβλημα παραμένει… Έτσι έγινε και τώρα: Ο νέος Κανονισμός ψηφίστηκε πρόσφατα, αλλά το κουσούρι παρέμεινε…

Σε ότι με αφορά και με δεδομένο πως εγώ βρίσκομαι φύσει και θέσει στην αντιπολίτευση,  δεν έχω άλλο τρόπο αντίδρασης απ΄ το να καταφύγω  στην μοναδική δυνατότητα που μου δίνει ο Κανονισμός και που συνάδει με το επίμονο του χαρακτήρα μου:  Καταλήγω λοιπόν να θέτω και να ξαναθέτω  κάποιο ερώτημα, συνήθως πιο  επικαιροποιημένο στην επόμενη  και στην μεθεπόμενη συνεδρίαση, ανάλογα με την λειψή  «πολύτεκνη»  απάντηση που μου δόθηκε! Είναι βέβαια κουραστικό και ενίοτε  πληκτικό, όμως δυστυχώς, είναι απαραίτητο…

Κάπως έτσι συνέβη στην  τελευταία συνεδρίαση του Δ.Σ. και το ίδιο θα συμβεί και στην επόμενη της Παρασκευής. Και το ξεκαθαρίζω αυτό για δυο λόγους:  Ο πρώτος είναι  για να γνωρίζουν έγκαιρα τα μέλη της Δημοτικής Αρχής τις προθέσεις μου για τις νέες (επαναλαμβανόμενες) ερωτήσεις και αν το κρίνουν σκόπιμο να προετοιμαστούν,  γιατί προσωπικά δεν θεωρώ τον αιφνιδιασμό ούτε γόνιμο ούτε και πολύ  τίμιο.  Ο δεύτερος για να έχουν υπ΄ όψη τους και να κατανοήσουν πως, τουλάχιστον σε ότι με αφορά, δεν πρόκειται να «γλιτώσουν» με απαντήσεις του τύπου «άλλα λόγια ν΄ αγαπιόμαστε», γιατί θα τους ρωτάω και θα τους ξαναρωτάω τα ίδια πράγματα μέχρι να αποφασίσουν να μου απαντήσουν ή μέχρι να τελειώσει η θητεία μας!

***

Δυο ήταν οι απαντήσεις  που είδους που προαναφέραμε που πήρα στο πρόσφατο δημοτικό συμβούλιο και που πρόκειται να επαναφέρω: Η πρώτη απάντηση ήταν από τον Δήμαρχο και αφορούσε μια ερώτηση που είχα κάνει Δεκέμβριο και τότε είχε ζητήσει  χρόνο για να το ψάξει. Η ερώτησή μου εκείνη, ήταν «ποιος είναι ο ιδιοκτήτης του χωματόδρομου που ξεκινάει απέναντι από το Κάστρο και περικλείοντας ολόκληρη την Δυτική πλευρά του μεγάλου ιβαριού «Αυλαίμονας», περνάει απ΄ το καρνάγιο με τα κότερα (απέναντι απ΄ την Ανατολική προκυμαία της πόλης) και συνεχίζει κατά μήκος της διώρυγας προς Νότο”. Όπως φαίνεται και στην φωτογραφία, ο  χωματόδρομος αυτός φράσσεται από μια σιδηροκατασκευή στην αρχή του, κοντά στο Κάστρο, που με κλειδωμένο με χοντρή καδένα το πορτόνι της θυμίζει απροσπέλαστη στρατιωτική εγκατάσταση! Και που βέβαια αποκλείει κάθε είσοδο!!  Το αποτέλεσμα λοιπόν είναι να στερεί από τους δημότες την δυνατότητα να κάνουν τον περίπατό τους  σ΄ αυτό το ήσυχο, πανέμορφο και ασφαλές περιβάλλον…

[Καμαρώστε φραγή! Ούτε εγκαταστάσεις της ΝΑΣΑ να ήτανε…]

Η απάντηση του Δημάρχου ήταν πως ο συγκεκριμένος δρόμος είναι του Δήμου και η φραγή του έχει γίνει από παλαιότερα, για να μην κλέβουν τα ψάρια του Αυλαίμονα.

Όπως προείπα, δυστυχώς, λόγω του Κανονισμού δεν είχα δικαίωμα ούτε να δευτερολογήσω, ούτε να  ζητήσω απαντήσεις στα νεογέννητα ερωτήματα που με αφθονία προέκυψαν απ΄ την «πολύτεκνη» αυτή δημαρχιακή απάντηση. Οπότε τα ερωτήματα που -υποχρεωτικά πλέον- σκοπεύω να κάνω  στην συνεδρίαση της Παρασκευής είναι:

Α: Γιατί πρέπει να αποκλειστεί η πρόσβαση στους …κλέφτες μόνο στον συγκεκριμένο χωματόδρομο, από τη στιγμή που το ιβάρι «Αυλαίμονας» είναι αφύλαχτο από όλες τις υπόλοιπες πλευρές (από τον δημόσιο δρόμο Λευκάδας-Βόνιτσας και από ολόκληρη την ακτογραμμή του, από την Αγία Βαρβάρα και την Περατιά μέχρι την Πλαγιά; )

Β: Ποιος κρατάει τα κλειδιά του πορτονιού και με βάση ποια απόφαση διαφεντεύει και χρησιμοποιεί κατ΄ αποκλειστικότητα έναν δημοτικό δρόμο και χώρο; Γιατί όπως όλοι γνωρίζουμε, ο δρόμος αυτός ενίοτε χρησιμοποιείται, τόσο από πεζούς όσο και από οχήματα…

Γ: Ποιος πλήρωσε και πόσα για να τοποθετηθούν οι συγκεκριμένες σιδεριές και ποιο  ακριβώς είναι το κέρδος του Δήμου απ  αυτή την αφύσικη και τουλάχιστον περίεργη (για να μην χαρακτηρίσουμε  ύποπτη) διευθέτηση;

Δ: Γιατί δεν γίνεται παρόμοια περίφραξη -και αντίστοιχος αντικλεπτικός αποκλεισμός- και στο μικρό ιβάρι (το Βόρειο); Ή εκεί δεν πειράζει να κλέβουν τα ψάρια;

***

Η δεύτερη ερώτηση που έκανα και που οφείλω -και σκοπεύω-  να επαναλάβω  την Παρασκευή, αφορούσε την ομόφωνη απόφαση του Λιμενικού Ταμείου να παραχωρήσει την χρήση του “λιμανιού” του Περιγιαλίου για τρία χρόνια στις εταιρείες που δραστηριοποιούνται στα έργα του Σκορπιού, ώστε να μεταφέρονται προς το νησί και αντιστρόφως με φέρυ τους  μηχανήματα, οχήματα και υλικά.

[Η άνοδος από το λιμάνι του Περιγιαλίου στον κύριο επαρχιακό δρόμο Νυδρί-Λευκάδα, που έχει τον μεγαλύτερο φόρτο κυκλοφορίας του νησιού και μάλιστα κοντά σε στροφή, αποτελεί ρώσικη ρουλέτα ακόμα και για μικρά ΙΧ, πόσω μάλλον για βαριά φορτηγά και άλλα μεγάλα οχήματα…]

Ομολογώ πως κυριολεκτικά τρόμαξα με αυτή την απόφαση καθώς η συγκεκριμένη πρόσβαση (απ΄ τον επαρχιακό δρόμο στο λιμάνι και αντίστροφα) είναι εξόφθαλμα τόσο ανασφαλής, ώστε θα είναι τεράστια  έκπληξη αν δεν προκληθεί σύντομα τροχαίο ατύχημα ή δυστύχημα! Και μην μας πουν πως θα εξασφαλίσουν την ασφαλή είσοδο-έξοδο οχημάτων πάνω στο έμπα στροφής χωρίς ορατότητα, με τίποτε αυτοσχέδιους  εργάτες-«τροχονόμους», οι οποίοι βέβαια ποτέ δεν διασφαλίζουν την υπακοή των διερχομένων οδηγών, γιατί θα γελάσει κάθε πικραμένος!…

Ρώτησα μάλιστα αν έχουν σκεφθεί το ενδεχόμενο να μεταφερθεί η αφετηρία των φέρυ -και ενδεχομένως και των ημεροπλοίων- στο Μεγάλο Αυλάκι, όπου όχι μόνο υπάρχει δυνατότητα  ασφαλούς  οδικής  πρόσβασης μεγάλων οχημάτων και λεωφορείων, αλλά  και που έχει πολύ καλύτερη φυσική  προστασία από κακοκαιρίες, κάτι που δεν συμβαίνει ούτε στο σημερινό λιμάνι του Νυδριού, ούτε πολύ περισσότερο σ΄ αυτό του  Περιγιαλίου..

Απαντώντας ο Δήμαρχος  είπε πως η ενδεχόμενη τέτοια μεταφορά  του λιμανιού (του Νυδριού) τους έχει απασχολήσει, αλλά πέραν τούτου ουδέν. Και βέβαια δεν έδωσε καμιά απάντηση για το ζήτημα της ασφαλούς πρόσβασης και κυκλοφορίας  οχημάτων και μηχανημάτων, που ήταν και το κυρίαρχο στοιχείο της ερώτησης. Στην συνέχεια δυο δημοτικοί σύμβουλοι που είναι και μέλη του Δ.Σ. του Λιμενικού Ταμείου αφού ζήτησαν και πήραν το λόγο, αλλά αντί να μας διαφωτίσουν μάλλον μας μπέρδεψαν χειρότερα γιατί:

Ο ένας είπε πως πριν αποφασίσουν και συμφωνήσουν για το Περιγιάλι εξέτασαν διάφορες παραμέτρους, (όπως π.χ. να μην γίνονται οχλούσες δραστηριότητες κατά τις ώρες κοινής ησυχίας που αναπαύονται οι κάτοικοι, στοιχείο που ασφαλώς πρέπει να συνυπολογιστεί, αλλά βέβαια ουδόλως  μειώνει τον κίνδυνο). Ο δεύτερος  είπε πως ο σχεδιασμός κατάπλου –απόπλου του φέρυ (και των οχημάτων) από και προς  τον Σκορπιό άλλαξε κι ότι αποφασίστηκε(;) αυτό να προσεγγίζει σε άλλο,  ιδιωτικό χώρο,  εντός του Νυδριού, με δαπάνη των επενδυτών, ώστε να μην ενοχλείται κανένας.  Αν εσείς καταλάβατε ποια ακριβώς είναι η απάντηση στην ερώτησή μου, πέστε την και σε μένα…

Επειδή πάντως τα πεπραγμένα και οι παραλείψεις του Λιμενικού Ταμείου στον ενάμισι χρόνο μέχρι σήμερα που ασκεί την διεύθυνση του φορέα, ούτε αισιοδοξία μας επιτρέπει ούτε εφησυχασμό,  οφείλουμε να επανέλθουμε,  τουλάχιστον σε ότι έχει να κάνει με την ασφάλεια. Και θα επανέλθουμε…

***

(*) Ο Νίκος Γαζής είναι π. Αρχιπλοίαρχος του Ε.Ν. και δημοτικός σύμβουλος του Δήμου Λευκάδας με την παράταξη «Δίαυλος»