Το σχόλιο της ημέρας: Μια διαφορετική θεώρηση

Το σχόλιο της ημέρας: Μια διαφορετική θεώρηση

Το κουδούνισμα του τηλεφώνου ήταν που με ξύπνησε πρωί-πρωί σήμερα. Στην άλλη άκρη της γραμμής ήταν ένας άνδρας φανερά εκνευρισμένος:

“Μα έχουμε καθόλου μυαλό αγαπητέ;”  με ρώτησε χωρίς καν να πει καλημέρα και μέσα στο αιφνίδιο ξύπνημά μου υπέθεσα πως είτε είναι κάποιος γνωστός, είτε κάποιος που πειράχτηκε από κάτι που έγραψα, ή ίσως και τα δύο…

“Ποιος είναι ο πρωινός συνομιλητής μου στο τηλέφωνο;” τον ρώτησα αγουροξυπνημένος κι ενώ είχα αρχίσει να τον ακολουθώ σε εκνευρισμό.

“Ένας πιστός αναγνώστης σου, που όμως είναι έντονα αγανακτισμένος” μου απάντησε αυτός και τότε σχεδόν βεβαιώθηκα, πως ο φίλος ενοχλήθηκε από κάτι που έγραψα.

“Κι όταν είσαι αγανακτισμένος εσύ, παίρνεις και ξυπνάς τον κόσμο αξημέρωτα;” τον ρώτησα φανερά ενοχλημένος.

“Κατ΄ αρχήν δεν είναι αξημέρωτα αφού ο ήλιος έχει ανέβει δυο οργιές, είπε. Αλλά εδώ ο κόσμος καίγεται κι εσύ κοιμάσαι του καλού καιρού;”

Κατάλαβα πως δεν ενοχλήθηκε ο συνομιλητής μου από κάτι που έγραψα, αλλά μάλλον από κάτι το συγκλονιστικό που δεν πήρα χαμπάρι και δεν έγραψα, αφού έκανα το …έγκλημα να κοιμάμαι ακόμη, μόλις λίγα λεπτά μετά τις οκτώ δηλαδή!

“Ποιος είσθε κύριε και τι ακριβώς εννοείτε;”  τον ρώτησα, κατεβάζοντας όμως μια ταχύτητα στον τόνο της φωνής μου, αφού πλέον, αφενός είχα ξυπνήσει για τα καλά και αφετέρου βεβαιώθηκα πως κάτι άλλο -κι όχι εγώ- είχε εκνευρίσει τον συνομιλητή μου.

“Είμαι ένας πιστός αναγνώστης που εκτιμά τις απόψεις σου κύριε, γι αυτό και ρωτάω εσένα, αν έχουμε ένα κλωνί μυαλό σ΄ αυτή τη χώρα”, είπε ο φίλος που εμφανώς πια ακούγονταν πιο ήρεμος  μετά τις συστάσεις…

“Και τι σε κάνει να με ρωτάς τέτοιο πράγμα;” τον ρώτησα περισσότερο περίεργος παρά ενοχλημένος πλέον.

“Είναι να το ρωτάς κύριε;” ξεκίνησε να μου απαντά με ερώτηση και συνέχισε: “Δεν είδες τι συνέβη χθες με τους λαθρομετανάστες;”

“Ε, όχι λαθρομετανάστες, οικονομικοί μετανάστες λέγε τους καλύτερα, όπως ήταν κι οι δικοί μας στις δεκαετίες του ΄50, του ΄60 και παλιότερα, που πήγαιναν στην Αμερική, στην Αυστραλία, στον Καναδά, στην Γερμανία και αλλού”, τον διέκοψα.

“Λαθρομετανάστες και με το λάμδα κεφαλαίο, επέμεινε αυτός, και να σου λείπουν τα Συριζαίικα. Γιατί βέβαια δεν υπάρχει καμιά απολύτως σύγκριση με τους  δικούς μας, που πήγαν όπου πήγαν μετά από νόμιμη πρόσκληση και έλεγχο, αφού ετούτοι μπουκάρουν λαθραία, παράνομα κι εντελώς απρόσκλητοι, για να μην πούμε πως σε πολλές περιπτώσεις έρχονται κατευθυνόμενοι και μαζί τους μπαίνουν κατάσκοποι και προβοκάτορες ξένων  χωρών, καθόλου φιλικών προς την χώρα μας. Το τρελό λοιπόν είναι, πως αντί να τους βοηθάμε να φύγουν όταν το επιχειρούν, δίνοντάς τους στην ανάγκη και κανένα μπιτόνι πετρέλαιο, πάμε και τους τσακώνουμε, μην τυχόν και τους χάσουμε από …πελάτες! Κατάλαβες τώρα γιατί έχω συγχυστεί; Γράψε κάτι σε παρακαλώ”, είπε και αφού περίμενε να του πω εντάξει, έκλεισε το τηλέφωνο!

Ξέμεινα αρκετή ώρα με το τηλέφωνο στο χέρι, να συλλογιέμαι την άποψη του άγνωστου αναγνώστη. Παρότι μέχρι τώρα δεν μου είχε περάσει απ΄ το μυαλό τέτοια θεώρηση του πράγματος, οφείλω να αναγνωρίσω πως η άποψή του έχει την λογική της. Κι επειδή του το υποσχέθηκα, σας το μεταφέρω.

Ο Σχολιαστής

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *