Ο Νόμος για το κάπνισμα

του Ανδρέα Σταύρακα

Εδώ και κάμποσες μέρες ήμουν θεατής σε κάποια καφετέρια ενός μικροεπεισοδίου.

Ο καιρός ήταν κάπως καλός και κάθισα έξω στο προαύλιο της καφετέριας με άλλους πελάτες, δίπλα μου κάθονταν ένας άγνωστος κύριος εξηντάρης περίπου που φορούσε μοντέρνο μπουφάν και ένα τρύπιο βρακί και μια πήχη γένια.

Σε λίγο ήρθε ένα ζευγάρι της ίδιας περίπου ηλικίας και κάθισαν στο διπλανό τραπέζι, η κυρία ήταν σιτεμένη αλλά φρέσκια, φαίνονταν πως μόλις είχε βγει από το «συνεργείο».

Ήρθε το γκαρσόνι και αφού παράγγειλλαν τα ποτά τους, έβγαλε η κυρία από την τσάντα της ένα πακέτο με τσιγάρα και το τοποθέτησε πάνω στο τραπέζι.

Ήρθε το γκαρσόνι με το δίσκο που είχε επάνω ένα μπουκάλι νερό και δυο πλαστικά καρτεζίνια που περίσσευε άσπρος αφρός και άκουσα που το έλεγαν καφέ καπουτσίνο, τα απόθεσε στο τραπέζι και αποχώρησε.

Ο κύριος έβγαλε από τη μέσα τσέπη του σακακιού του ένα πούρο μεγάλο σαν «εργαλείο» έφηβου το έβαλε στα χείλη του και με ένα μεγάλο αναπτήρα τους έβαλαν  φωτιά.

Η πρώτη εξαγωγή του καπνού σου θύμιζε την Πτολεμαΐδα με τις καμινάδες της «ΔΕΗ» εγώ τραβήχτηκα λίγο πιο πέρα γιατί με πειράζει ο καπνός, σε λίγο άκουσα ένα μικρό θόρυβο σαν να ξεφούσκωνε σαμπρέλα.

Κοίταξα εκεί γύρο μήπως είναι κάνα ποδήλατο η μοτοσακό που χάνει το λάστιχο αέρα δεν είδα τίποτα, για μια στιγμή άκουσα τον κύριο με το πούρο που διαπληκτίζονταν με τον κύριο με το σκισμένο βρακί και του έλεγε με σκάνιο.

-Τι τρόπος είναι αυτός κύριε, δεν πας πιο πέρα να εξαερώσεις το στομάχι σου και μας βρώμισες, ο κύριος με σκισμένο βρακί ήρεμος του απάντησε.

-Τηλεφώνησε κύριε στο 1142 αν σας ενοχλώ, να δούμε ποιος θα πληρώσει το πρόστιμο εγώ η εσείς.

Ο κύριος και η κυρία πλήρωσαν το περιεχόμενο  που ήταν στα πλαστικά καρτεζίνια που το έλεγαν καπουτσίνο και έφυγαν σαν βρεγμένες γάτες.