FortsaLefkada.gr 
Κουσούρι ή ασθένεια της Αριστεράς;
Έκπληξη πρώτου μεγέθους αποτέλεσε για τους περισσότερους Λευκαδίτες, όταν μετά την εκλογή του ο βουλευτής δήλωνε ευθαρσώς ότι δεν προτίθεται να παραιτηθεί από περιφερειακός σύμβουλος. Και κάποιοι «φίλοι» του έσπευσαν να τον ερμηνεύσουν πως το κάνει για να μπορεί να προωθεί καλύτερα τα τοπικά ζητήματα στο περιφερειακό συμβούλιο!
Την ίδια έκπληξη -πλην στο πολλαπλάσιο- αισθανθήκαμε, όταν συμπληρώνοντας μήνα σαν βουλευτής, διεκδίκησε και πέτυχε να (ξανα)γίνει και πρόεδρος του τοπικού Ιατρικού Συλλόγου! Κι όσοι απορημένοι ρωτούσαν τους (ίδιους) «φίλους» του και γι αυτό το παράδοξο, έπαιρναν επαυξημένη την προηγούμενη απάντηση, μόνο που τώρα δίνονταν έμφαση στον υποτιθέμενο αγώνα του για την επάνδρωση και την αναβάθμιση του υποβαθμισμένου Νοσοκομείου μας…
Οπότε απορημένος ο κάθε καλόπιστος Λευκαδίτης αναρωτιέται: Γιατί να μην έβαζε τα δυνατά του ο εκπρόσωπός μας στη Βουλή για τα πολλά και σημαντικά τοπικά ζητήματα (και για το Νοσοκομείο), ενώ ταυτόχρονα να έβαζαν πλάτη μαζί του κι άλλα δυο ξεχωριστά και προβεβλημένα άτομα προς όλους τους φορείς; Κι έτσι όλα θα λειτουργούσαν καλύτερα γιατί δεν υπάρχει αμφιβολία πως όσο ικανός και να είναι κανείς, όταν διασπά την προσοχή και τη δράση του σε πολλά αντικείμενα και σε διάφορα φόρα, όλο και κάποιες απώλειες θα έχει. Εκτός κι αν ο αιρετός θεωρεί πως υπερτερεί τόσο πολύ έναντι του πρώτου επιλαχόντα περιφερειακού συμβούλου-που θα τον αντικαθιστούσε σε περίπτωση παραίτησης- και εξίσου πολύ έναντι του όποιου συναδέλφου του γιατρού θα γίνονταν πρόεδρος του Ιατρικού Συλλόγου, ώστε να καταλήγει μονόδρομος γι αυτόν να τους αγνοήσει και να πάρει το παιχνίδι πάνω του…
Δεν ξέρω για σας, αλλά εγώ ανατρίχιασα στη σκέψη και μόνο πως μπορεί να συμβαίνει κάτι τέτοιο. Κι ανατρίχιασα για δεύτερη φορά -κι ακόμη περισσότερο- όταν ανατρέχοντας στην σχετικά πρόσφατη ιστορία εντόπισα κι άλλους διάσημους κι ακόμη πιο σπουδαίους άρχοντες, που είχαν ξεχωριστή προτίμηση να σφιχταγκαλιάζουν τους θώκους, είτε γιατί πίστευαν πως μόνο αυτοί θα μπορούσαν να τα καταφέρουν είτε γιατί δεν εμπιστεύονταν κανέναν! Ιωσήφ Στάλιν, Τεοντόρ Ζίφκωβ, Νικολάε Τσαουσέσκου και Φιντέλ Κάστρο ήταν οι τέσσερις πρώτοι που μου πέρασαν απ΄ το μυαλό! Όχι πως δεν υπάρχουν κι άλλοι βέβαια, αλλά αυτοί ήταν οι πρώτοι.
Η διαπίστωση πως κι οι τέσσερις ήταν -ή τουλάχιστον υποτίθετο πως ήταν- αριστεροί, ήταν που μου έφερε την τρίτη ανατριχίλα! Και λίγο αργότερα δέχτηκα την χαριστική βολή. Γιατί επιστρέφοντας πίσω στα δικά μας, είδα πως απ΄ αυτή την «παραξενιά» δεν εξαιρούνται ούτε καν οι δικοί μας σύντροφοι Κουκουέδες! Γιατί καλή και φέρελπις είναι η νεαρή συμπατριώτισσά μας γιατρός και υποψήφια για δήμαρχος (αρχικά) Λευκάδας και νυν δημοτική σύμβουλος. Όμως σε διάστημα μόλις λίγων μηνών, εκτός από υποψήφια για δήμαρχο την είδαμε και σαν υποψήφια βουλευτή, την είδαμε και σαν υποψήφια πρόεδρο του Ιατρικού Συλλόγου! Κι όλες αυτές οι υποψηφιότητες, μ΄ όλο που σε λίγο πρόκειται να ξενιτευτεί (προγραμματισμένα) μακριά μας (για ειδικότητα). Και για να μιλήσουμε με ιατρικούς όρους, μιας που όλοι τους τυχαίνει, εκτός από αριστεροί, να είναι γιατροί: Βρε μπας κι η καρεκλίτιδα αποτελεί διαχρονική (κι ανίατη) ασθένεια της αριστεράς;
Ο Προβληματισμένος
