Κοινωνική υπευθυνότητα, ο κρίκος που λείπει…

της Σεβαστής Κωνσταντινίδη-Ρεκατσίνα

ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΥΠΕΥΘΥΝΟΤΗΤΑ

Ο κρίκος που απουσιάζει από την αλυσίδα της ανάπτυξης !

Στη δύσκολη κοινωνική και οικονομική συγκυρία που διανύει η χώρα μας, για την υποβοήθηση της επιχειρηματικότητας και της ανταγωνιστικότητας οι αναφορές περιορίζονται συνήθως στις μεταρρυθμίσεις που χρειάζεται το θεσμικό πλαίσιο, στην ανάγκη αύξησης της χρηματοδότησης, στη μείωση των συντελεστών φορολόγησης.

Ο ποιοτικός παράγοντας εντούτοις που παίζει μάλλον τον πλέον σημαντικό ρόλο, σε μια χώρα που πασχίζει να επανέλθει σε καθεστώς υγιούς και διατηρήσιμης ανάπτυξης αλλά και στο έντονο ανταγωνιστικό περιβάλλον που μετεξελίσσεται ραγδαία εξαιτίας των νέων τεχνολογιών, είναι η αλλαγή νοοτροπίας, σκέψης και συμπεριφορών.

Η δημιουργία δηλαδή μιας «κουλτούρας», όχι απλά επιχειρηματικής αλλά κοινωνικής, που θα αναδεικνύει αξίες και στοιχεία όπως η αξιοκρατία, ο εναγκαλισμός της καινοτομίας, ο σεβασμός στους νόμους, η παιδεία, η αριστεία, η κριτική ελεύθερη σκέψη.

Κοινή διαπίστωση είναι ότι ορισμένοι  επιχειρηματίες αγνοούν ακόμη και την ύπαρξη του διαδικτύου, ενώ είναι αρκετές οι επιχειρήσεις με εγκαταλελειμμένες ιστοσελίδες, παντελώς δύσχρηστα ηλεκτρονικά καταστήματα και αυτό αποτελεί ένα μικρό παράδειγμα για το τι συμβαίνει.

Σύμφωνα με τα ευρήματα διαφόρων σχετικών ερευνών άλλωστε, ως πρώτη επιλογή του επιχειρηματικά δραστηριοποιούμενου Έλληνα αποτελεί το μικρό μαγαζί, συνήθως στον χώρο της εστίασης ή της διασκέδασης, ή ευρύτερα στην εγχώρια κατανάλωση προϊόντων και υπηρεσιών, χωρίς ιδιαίτερους νεωτερισμούς.

Δεν είναι τυχαίο επίσης, ότι σε επίπεδο κοινής γνώμης, υπάρχει μια προσκόλληση στο παρελθόν, σε ξεπερασμένες τάσεις και συμπεριφορές, σε πρότυπα φθαρμένα, που αναπαράγονται συνήθως μαζικά, από την τηλεοπτική (ενίοτε πλέον και διαδικτυακή) υποκουλτούρα.

Η ίδια κατάσταση επικρατεί και στον στρατηγικής σημασίας χώρο της  Παιδείας, τον οποίο τo Κίνημα Αλλαγής συμπεριλαμβάνει στα «εθνικά ζητήματα», που επιβάλουν τη διαμόρφωση συνθηκών για πραγματικά μακροχρόνια ανάπτυξη (όχι μόνο οικονομική), μέσα από την εκπαίδευση των επόμενων γενεών.

Oι συνθήκες αυτές επιβάλλεται να αλλάξουν γιατί ακόμη κι αν βελτιωθεί η φορολογία, ανοίξουν οι κάνουλες χρηματοδότησης, γίνουν κι άλλες μεταρρυθμίσεις στη λειτουργία του Δημοσίου, μπορεί να κερδίσουμε κάποιους αγώνες, όχι όμως και τον «μαραθώνιο» των διαρκώς επερχόμενων αλλαγών.

Ο/η βουλευτής, τα Επιμελητήρια, η Περιφερειακή Ενότητα και οι Δήμοι, έχοντας άμεση γνώση των αναπτυξιακών αναγκών και των δυνατοτήτων του τόπου μας, οφείλουν συνεργαζόμενοι να συμβάλουν ουσιαστικά στην τόνωση της ανάπτυξης σε τοπικό και περιφερειακό επίπεδο. Μπορούν, κυρίως, να συμβάλουν στην καλλιέργεια μιας σύγχρονης, θετικής επιχειρηματικής κουλτούρας στην τοπική κοινωνία μας. Ένα νέο μοντέλο χωρίς τα λάθη του παρελθόντος, με την αποφυγή των χαρακτηριστικών του στρεβλού και παρασιτικού μοντέλου ανάπτυξης των περασμένων δεκαετιών που σπατάλησε ανθρώπινο δυναμικό και πόρους.

Στο πλαίσιο αυτό εντάσσεται και η αντιμετώπιση του φαινομένου της φυγής του εξειδικευμένου προσωπικού στο εξωτερικό, αλλά και της σπατάλης ανθρώπινου κεφαλαίου, που συνιστούν τη μεγαλύτερη ίσως πρόκληση, στην προσπάθεια να χτίσουμε κάτι υγιές πάνω στα ερείπια της κρίσης.

Σεβαστή Κωνσταντινίδη Ρεκατσίνα