Απόκριες 1954 – Εκείνα τα πικρόχολα χρόνια

του ΑΝΔΡΕΑ ΣΤΑΥΡΑΚΑ

Απόκριες  χίλια εννιακόσια πενήντα τέσσερα, όταν είχα έρθει εδώ σε τούτη τη χώρα από το χωριό μου την Καρυά. Τα χρόνια εκείνα τις απόκριες γίνονταν διασκεδάσεις σε πολλά κέντρα της πόλης και στα καφενεία και στις ταβέρνες που είχαν μεγάλους χώρους. Το πιο ωραίο γλέντι και οι επίσημοι χοροί γίνονταν στο κινηματογράφο  το «ΠΑΝΘΕΟ».  Είχε ορχήστρες, πότε ντόπιες και πότε ξένες και το γλέντι ήταν το κάτι άλλο, εκτός από τα αστεία και τον χορό ήταν και το πέταμα της σερπαντίνας και του χαρτοπόλεμου.

Οι σερπαντίνες κι ο χαρτοπόλεμος   κόστιζαν πέντε δραχμές το ένα, που για τη δικιά μας παρέα που το βαλάντιο ήταν πενιχρό αγοράζαμε ένα δυο και τα κόβαμε στη μέση και έτσι περνούσε η βραδιά. Κάμποσα παιδιά στην δικιά μας ηλικία έπαιρναν τις σερπαντίνες δέκα –δέκα και τις πετούσαν δεξιά και αριστερά και  ειδικά στις κοπέλες της αρεσκείας τους.  Όταν φεύγαμε αμίλητοι στο δρόμο ,μόνο  τα μάτια μιλούσαν και όταν μιλούν τα μάτια η πίκρα είναι πολλαπλάσια.

Την καθαρή εβδομάδα έφυγα για την Αθήνα για δουλειές, πήγα με το καράβι, κατέβηκα στον Πειραιά, ρώτησα που είναι το τρένο και βάδισα με τα πόδια. Σε κάποιο μαγαζί έξω από τη πόρτα είδα τσουβάλια γεμάτα με σερπαντίνες και χαρτοπόλεμο και η τιμή τους πέντε δραχμές το τσουβάλι, μπήκα και ρώτησα, πράγματι πέντε δραχμές  το τσουβάλι.

Αγόρασα δυο τσουβάλια χαρτοπόλεμο που ήταν αλαφριά κι ένα τσουβάλι σερπαντίνες. Τα πήρα και με κόπο πήγα στο τρένο, πήγα  στην Αθήνα είπα σε κάποιο ταξί  να με πάει σε κάποιο φτηνό ξενοδοχείο. Για να μην πολυλογώ,  τα τσουβάλια τα έφερα στη Λευκάδα. Την επόμενη  χρονιά τις Απόκριες πηγαίναμε σε διάφορα κέντρα. Παίρναμε από τα μπακάλικα χαρτοσακούλες μικρές γιατί νάυλον δεν υπήρχαν τότε, τις γεμίζαμε  και  πηγαίναμε  πότε  στου  Φραγκούλη,  πότε στου  Κομπίτση,  πότε στο  <ΠΑΝΘΕΟ> . Αλλά παρότι είχαμε πολύ και φτηνό χαρτοπόλεμο με ρέγουλο τον πετούσαμε ακόμη και στις γνωστές παρέες .

Πρέπει να πω πως φεύγοντας από το χωριό μας  πήραμε μαζί μας και τα χούγια του χωριού. Τη στέρηση, το δισταγμό, το  «όχι» στη σπατάλη και στο σχολείο «σχολιάζαμε» αμίλητοι τους επιδειξίες που ίσως και άθελα τους «γρατσούνιζαν» τα παιδιά που δεν είχαν ύλη να επιδείξουν, μόνο την επιμέλεια τους που περνούσε απαρατήρητη ακόμα και από τους τότε δασκάλους.

Τελειώνοντας, αν και δεν είμαι ειδικός, θα κάνω τούτο το σχόλιο .

Οι  γρατσουνιές στο πόδι ή στο χέρι θεραπεύονται γρήγορα, οι  γρατσουνιές στην ψυχή χρειάζονται πολλά χρόνια για να γιατρευτούν, ίσως και ποτέ.

Γι’ αυτό και το χαρτοπόλεμο και τις σερπαντίνες  τις καταναλώσαμε και τα επόμενα δύσκολα εκείνα χρόνια .

Εύχομαι σε όλους σας καλές Απόκριες και καλή Σαρακοστή και σας ζητώ συγνώμη που σας κούρασα με τη φλυαρία μου που αφορά ένα μικρό αγκαθάκι από τη ζωή μου.

Α..Ι..Σταύρακας  Κόκορος