Περί μνημονίων και άλλων …δαιμονίων!

φωτο nikos Του ΝΙΚΟΥ ΓΑΖΗ

Μετά και την κατάθεση των εκλογικών συνδυασμών, μπήκαμε για τα καλά πλέον στην προεκλογική περίοδο. Και εξ αιτίας των απίστευτων Καλλικρατικών προβλέψεων, παρότι είμαστε ένας μικρός δήμος των είκοσι-κάτι χιλιάδων ψυχών και των δεκαπέντε χιλιάδων ψηφοφόρων -αν βέβαια η αποχή δεν χτυπήσει κόκκινο-βρεθήκαμε να πολιορκούμαστε από περίπου μια …χιλιάδα υποψηφίων συνδημοτών μας, που όλοι τους διεκδικούν τις απελπιστικά λιγότερες εκλόγιμες θέσεις. Συνεπώς είναι φυσική κι αναμενόμενη η πίεση που θα μας ασκηθεί εκ μέρους των, όπως είναι φυσική και η αγωνία αυτών των ιδίων, όχι μόνο για το αν θα εκλεγούν, όσο και κυρίως μην «τραυματιστούν» από τίποτε εξευτελιστικές επιδόσεις…

Το περισσότερο άγχος βέβαια το έχουν οι επίδοξοι δήμαρχοι, οι οποίοι όντως έχουν ανέβει τον Γολγοθά τους, μέχρι να καταφέρουν να βρουν και να δημιουργήσουν ένα ιδιαίτερα πολύπλοκο ψηφοδέλτιο, σε μια εποχή που είναι δεδομένη η απαξίωση τόσο των πολιτικών όσο και της ίδιας της πολιτικής.

Το άγχος όμως είναι κακός σύμβουλος. Και πολύ συχνά εξωθεί σε παράλογες θέσεις και συμπεριφορές, τόσο που στο τέλος να χάνεται το νόημα κι ο αρχικός στόχος της κάθε διαδικασίας. Κάπως έτσι συνέβη και σε τούτη την περίσταση: Ενώ ο αρχικός σκοπός σε τούτες τις εκλογές υποτίθεται πως είναι να βρούμε τον καταλληλότερο δήμαρχο και τους καταλληλότερους δημοτικούς συμβούλους του, που θα καταφέρουν να διαχειριστούν την τοπική μας καθημερινότητα -σε μια ομολογουμένως πολύ αρνητική οικονομική συγκυρία- με τον βέλτιστο τρόπο, μερικοί πονηροί εκλογικοί παράγοντες προσπαθούν να εκτρέψουν τη λογική μας σε άσχετες και παράλογες ατραπούς με έωλα και ακόμη πιο παράλογα «επιχειρήματα». Και έντεχνα προσπαθούν να μας επιβάλλουν τα μνημόνια και τα λοιπά …δαιμόνια σαν κυρίαρχα στοιχεία του πολιτικού προβληματισμού και να χωρίσουν τους υποψηφίους σε δήθεν «μνημονιακούς» και «αντιμνημονιακούς»!

Αντιμέτωπος κι εγώ μ’ αυτό το σκηνικό, λίγο γιατί είμαι φύση μυστήρια και αρνούμαι να καταπιώ εύκολα ότι μου σερβίρουν οι άλλοι και λίγο γιατί κάποια ψυχή που της έχω αδυναμία με προκάλεσε, βάλθηκα να διερευνήσω λίγο βαθύτερα τους συγκεκριμένους όρους και να διαμορφώσω την δική μου άποψη γι αυτούς.

Ανακάλυψα λοιπόν πως το τρισκατάρατο μνημόνιο δεν είναι παρά μια σύμβαση, ή μια συμφωνία καλύτερα, που υπέγραψε μια καθ’ όλα νόμιμη κυβέρνηση της χώρας, προκειμένου να πεισθούν οι δανειστές μας να μας δανείσουν τα χρήματά τους, για να συνεχίσουμε (προς το παρόν) να ζούμε με δανεικά και να αποφύγουμε την άμεση και ανεξέλεγκτη χρεωκοπία.

Όλα τα υπόλοιπα στριμώγματα που μας προέκυψαν εξ αιτίας αυτής της συμφωνίας ήταν τα απολύτως φυσικά συνεπακόλουθα. Γιατί το πρώτο που θα απαιτούσε ο κάθε λογικός υποψήφιος δανειστής, για να εξασφαλίσει πως θα του επιστραφούν κάποτε τα χρήματά του κι ότι δεν θα τα ρίξει σ’ ένα βαρέλι χωρίς πάτο, θα ήταν η δέσμευση του δανειζόμενου πως θ’ αλλάξει την πορεία που τον οδήγησε σ’ αυτό το σημείο. Και για να καλυφθεί αυτή ακριβώς η λογική ανάγκη, μας προέκυψαν τα απεχθή μνημόνια!

Για το πώς αυτές οι συμφωνίες έχουν πάντα δυσάρεστες συνέπειες γι αυτόν που βρίσκεται στην ανάγκη να δανειστεί, δεν υπάρχει καμιά απολύτως αμφιβολία. Το δίλημμα όμως βρίσκεται αλλού: Έχουν να προτείνουν κάποια συγκεκριμένη και διαφορετική διέξοδο οι πολέμιοι των μνημονίων ή αρκούνται σε μια εύκολη, ανέξοδη και στείρα άρνηση με σκοπό απλά να ψαρέψουν στα θολά νερά της δυσαρέσκειας των πολιτών, που βιώνουν στο πετσί τους τα δεινά αυτής της κατάστασης; Ή για να επανέλθουμε στον εκ του πονηρού διαχωρισμό των πολιτικών σε «μνημονιακούς» και «αντιμνημονιακούς», ποιες θα ήταν οι επιλογές των ιδίων που κομπάζουν σαν δήθεν «αντιμνημονιακοί», αν καλούνταν ή αν κληθούν να διαχειριστούν τα πράγματα; Και ποιες είναι οι εναλλακτικές λύσεις που θα μπορούσαμε να έχουμε ακολουθήσει;

Ας μην κοροϊδευόμαστε λοιπόν, κύριοι «αντιμνημονιακοί σωτήρες». Εγώ προσωπικά σαν συνταξιούχος, παρότι έχω καταβάλλει απίστευτα ποσά στον ασφαλιστικό φορέα μου (το ΝΑΤ) κατά την διάρκεια του εργασιακού βίου μου, έχω υποστεί μια πολύ επώδυνη περικοπή της τάξης του 50%! Παρά ταύτα, γνωρίζω καλά πως αν δεν είχαν υπογραφεί τα μνημόνια, θα είχε επακολουθήσει ανεξέλεγκτη χρεωκοπία και δεν θα έπαιρνα απολύτως τίποτα! Το παράδειγμα της Αργεντινής είναι πρόσφατο και ζωντανό και καθόλου δεν με ενθουσιάζει η ιδέα να καταλήξω στα γεράματα πλιατσικολόγος των σούπερ μάρκετ! Γι αυτό μετά λόγου γνώσεως και κόντρα στη μόδα, εγώ δηλώνω “μνημονιακός”!

Δυστυχώς, αλλά μέχρι σήμερα βλέπετε, καμιά συγκεκριμένη και πειστική απάντηση στα παραπάνω ερωτήματα δεν έχουμε πάρει απ’ αυτούς που αυτοπροσδιορίζονται σαν «αντιμνημονιακοί. Ακούμε μόνο τις φοβερές κατηγορίες τους κατά των πρώτων και τις άφθονες αόριστες υποσχέσεις των ιδίων. Υποσχέσεις που είναι φανερό και για τους πλέον αφελείς, πως σκοπός τους είναι να χαϊδέψουν απελπισμένα αυτιά και που βέβαια δεν έχουν καμιά απολύτως πιθανότητα να πραγματοποιηθούν. Έτσι μας διαβεβαιώνουν πως όταν κληθούν να κυβερνήσουν, θα επαναπροσλάβουν όλους τους απολυμένους, θα επαναφέρουν μισθούς και συντάξεις στα προ μνημονίων επίπεδα, θα επανακρατικοποιήσουν τις πρώην κρατικές ΔΕΚΟ που είχαν γίνει κυψέλες κομματικών κηφήνων (οι οποίοι μας  είχαν γονατίσει να τους ταΐζουμε) και το καλύτερο, θα πουν στους διεθνείς τοκογλύφους δανειστές μας (λέει) πως σταματάμε να τους πληρώνουμε, εκτός κι αν μετά τις παραπάνω ρυθμίσεις μας περισσεύουν κάποια χρήματα! Είναι δηλαδή φανερό, πως εκτός από απόλυτη άγνοια της ιστορίας, οι άνθρωποι έχουν ακόμη χειρότερη άγνοια του σημερινού γίγνεσθαι…

Ο λαός βέβαια δεν δείχνει να πείθεται από τέτοιες πομφόλυγες, γι αυτό και παρά τον δικαιολογημένο θυμό του, επειδή πληρώνει ο ίδιος τα διαχρονικά λάθη των πολιτικών και τα επίχειρα της κρίσης, δεν δείχνει καθόλου διατεθειμένος να «τσιμπήσει» κι ούτε να θέσει σε κίνδυνο τη μικρή πρόοδο που έκανε μετά τις μεγάλες στερήσεις και τις θυσίες του των τελευταίων χρόνων. Γι αυτό οι επίδοξοι «σωτήρες», σε επίπεδο εθνικών εκλογών τουλάχιστον, παραμένουν σε απογοητευτικά ποσοστά. Και είδαν σαν μοναδική ευκαιρία τους το πεδίο της τοπικής αυτοδιοίκησης, προσβλέποντας στην μεγαλύτερη χαλαρότητα της ψήφου που υπάρχει εκεί και θεωρώντας πως σε συνεργασία με τους τοπικούς αντιπροσώπους τους, θα ήταν ίσως ευκολότερο να αλώσουν τις τοπικές κοινωνίες. Σε τούτη την προεκλογική περίοδο λοιπόν, επιχειρούν να κρύψουν την ανεπάρκεια και τη γύμνια τους σε πειστικές προτάσεις και επιχειρήματα, φορώντας απλά την «αντιμνημονιακή» λεοντή τους. Και κάπως έτσι δεν κινδυνεύουμε απλά να μείνουμε χωρίς όραμα και χωρίς ανάπτυξη, αλλά να μείνουμε και χωρίς νερό και να πνιγούμε στα σκουπίδια…

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *