Νεοέλληνας (της Ιρίνης Περδικάρη)

της Ιρίνης ιοάνου περδικάρη
Νεοέλληνας
Μετά απο ατελείωτες συζητήσεις με φίλους και γνωστούς, αναλύσεις και θεωρίες που έχουμε επιδοθεί τα τελευταία χρόνια εξαιτίας της κρίσης και έχει αρπάξει φωτιά ο κώλος μας και αφού δεν φθάνουμε ποτέ σε ένα συμπέρασμα, ας προσπαθήσουμε να μικρύνουμε λίγο το όλο θέμα μιας και η Ελλάδα είναι μεγάλη και κάπου το χάνουμε τόσοι νοματαίοι διασκορπισμένοι σε ένα έθνος.
    Ας πάρουμε ο καθένας μας τον τόπο του σαν μια μικρογραφία της Ελλάδας. Να δούμε τι θα βγει.
     Ζούμε όλοι σε έναν τόπο στα γεωγραφικά όρια της Ελλάδας.
Οι περισσότεροι προλάβαμε να ζήσουμε την παλιά Ελλάδα, πριν και μετά την μεταπολίτευση.
Όλοι μας θα έχουμε ωραίες παιδικές αναμνήσεις. Με φτώχεια μεν αλλά με γνήσιο καθαρό ελληνικό αέρα πριν να ευρωπαϊθούμε και παγκοσμιοποιηθούμε εντελώς.
Ποιός δεν θυμάται τη ζωή στο χωριό;
Όταν όλα ήταν πιο απλά και γνήσια.
Τότε που οι άνθρωποι φρόντιζαν τη γη και εκείνη ανταπέδιδε με αγάπη.
Όταν το ψωμί αχνιστό απο τους ξυλόφουρνους ήταν λαχταριστό και είχε τη γεύση του μόχθου και της αγάπης για τη ζωή.
Ποιός δεν έχει παίξει στις αλάνες όπου το παιχνίδι δεν τελείωνε αν ο ήλιος δεν κρυβόταν για τα καλά;
Ποιός δεν χάρηκε το απογευματινό μάζωμα στις αυλές και τις γειτονιές με γέλια και τραγούδια;
Με ευχαρίστηση, γιατί η Ελλάδα τα κατάφερνε να βγαίνει απο δύσκολες πολιτικές καταστάσεις και να είναι όλοι οι έλληνες ελεύθεροι. Ελεύθεροι να ζουν.
   Και ήρθε το 80. Η αλλαγή, της αλλαγής, την αλλαγή ωωω αλλαγή!!!
Όλα άλλαξαν.
Ήρθε το χρήμα στην Ελλάδα.
Απότομα. Πολύ χρήμα!
Θόλωσε ο έλληνας με τόσο χρήμα που πάλευε ξηπόλυτος χρόνια με τη φτώχεια.
Γλυκό το χρήμα. Αφροδισιακό.
Σαν τη σοκολάτα. Εθίζεσαι.
Και σιγά σιγά αρχίσαμε.
     Γεννήθηκες εσύ, νεοέλληνα!
Τα όνειρα έγιναν φιλοδοξίες.
Η παράγκα έπρεπε να μεγαλώσει. Να αυγατίσει.
Έρχεται το ένα. Μα τί να σου κάνει το ένα. Πρέπει και το δύο. Μα και το δύο δεν φθάνει.
Κι άλλο. Κι άλλο. Κι άλλο!
Δεν μιλάμε για καλυτέρευση της καθημερινότητας αλλά τη μαλακία που δίνει η συγκέντρωση όλο και περισσότερου πλουτου
 Εξουσία!
Πρέπει να είσαι κάποιος. Γιατί ο γείτονας, ο αδερφός να έχει περισσότερα;
Στην ανάγκη θα πατήσω πάνω του για να τον περάσω.
Και μαζί με τη ματαιοδοξία ήρθε και το life style.
Τί σκατά ευρωπαίοι είμαστε αν δεν τους μιμηθούμε;
Αυτοκίνητα, βίλες, σκάφη, ρούχα armani, κοσμήματα να στολιζόμαστε σαν λατέρνες, σούσι, χαβιάρι και προσούτο και sauvignon. Α μην ξεχνάμε και τις τέχνες. Ένας Πικάσο στο σαλόνι, ένας Φασιανός. Τί στο καλό;
           Trés chic!
Αλλά δεν φτάνουν…
Τόσοι αγώνες. Τόσοι συνδικαλισμοί. Να πάνε χαμένα; Τι πολιτικοποιημένοι είμαστε; Να μας πουν αστοιχείωτους;
Ένα ρουσφετάκι; Μία μιζούλα; Ένα ψιχουλάκι; Οχι για μένα, για την καημένη τη μανούλα μου που έφτυσε αίμα να με μεγαλώσει, να με καμαρώσει.
Μια θεσούλα και εγώ.
Έχει ψωμί το δημόσιο. Έχω δεν έχω πτυχίο εγώ θα μπώ. Και ας ξύνω τα αρχίδια μου. Τί χαμάλης θα γίνω ιδιωτικός υπάλληλος για 3 και 60;
Ωραία η καρέκλα. Άνετη.
Έχουμε δουλειά. Η Ελλάδα πρέπει να πάει μπροστά.
Αλλά πολύ δουλειά! Πολύ δουλειά.
Ποιος τη γαμάει τελικά; Ας δουλέψουν οι υπόλοιποι, τόσοι είμαστε εδώ μέσα. Εγώ θα κάνω το μαλάκα;
Αυτή η καρέκλα είναι υπέροχη!
Φαρδαίνει και ξεκουράζει κώλους. Όταν χρησιμοποιήται.
Αραχτά και λάϊτ. Καφεδάκι, κουβεντούλα. Έχουμε θέματα να λύσουμε. Του γείτονα.
Σε μια ώρα τελειώνει το ωράριο. Αλλά έχω μια δουλίτσα. Φεύγω. Παίρνω και τα bonus μου μαζί γιατί έχυσα πολύ ιδρώτα και σήμερα.
-Ε, παιδιά δίκαιη η μοιρασιά!
Εντάξει, ποτέ δεν είναι δίκαιη αλλά ρε αδερφέ για όλους φτάνει.
Έχουμε και παιδιά να σπουδάσουμε.
Τί δεν θα έχω έναν επιστήμονα εγώ; Δεν θα τον βάλω δέκα φροντιστήρια; Και αν δεν περάσει. Τί στο διάολο δεν υπάρχουν πανεπιστήμια στο εξωτερικό;
Θα πάει, θα μορφωθεί και όταν γυρίσει θα έχει μεγάλη μούρη.
Και η θέση έτοιμη. Τόσο γλύψιμο θα πιάσει τόπο.
Όχι φίλε μου το δικό μου το παιδί θα διαπρέψει, το δικό σου ας φάει σκατά.
Αλλά οκ. Καλή η μόρφωση. Καλή η θέση. Κάτι λείπει. Κάτι λείπει.
 Α ναι μωρέ. Να μη γίνουμε διάσημοι;
Το παιδί μου δεν θα διαπρέψει στο γυαλί; Τί του λείπει; Δεν θα βγεί στο κλαρί; Τί νόημα θα εχει η ζωή του αν δεν γίνει φίρμα;
Noway. Το δικό μου το παιδί θα δοξαστεί και δίπλα του θα ποζάρω εγώ ο καταπληκτικός γονιός. Για ένα image ζούμε.
Τίποτα. Τίποτα δεν θα του λείψει.
Ελευθερία. Ελευθερία.
Τα παιδιά δεν χρειάζονται παιχνίδια. Δεν χρειάζονται καν παιδική ηλικία!
Κατευθείαν στο κουρμπέτι! Τί μοντέρνοι γονείς είμαστε.
Τίς θες κορίτσι μου; Να ντυθείς ξέκωλο και να ξημεροβραδιαζεσαι στα μπαράκια; Ναι παιδί μου μπήκες στα 13.
Τί θέλει το παλικάρι μου; Αμάξι; Ταξίδι στοΜπαλί; Βεβαίως. Τόσο διάβασμα έριξες να κάνεις περήφανο το γονιό. Δεν θα σου χαλάσω χατήρι.
Τώρα αν κάνεις και καμμια μαλακία. Ντάξει παιδί είσαι.
Στα μπαράκια πας δεν θα πιεις μέχρι να δηλητηριαστεί το κορμί σου; Μία τζουρα για τη μαγκια; Τωρα αν τυχει, ετσι αθωο που εισαι και δοκιμασεις και κανα ακατάλληλο. Μην στεναχωριέσαι. Θα το διορθώσουμε. Λεφτά υπάρχουν.
Τί παιδιά των γονιών είστε άλλωστε;
Όχι καταπίεση στα παιδιά.
Είναι το μέλλον.
Πως θα συνεχίσουν το θεάρεστο έργο μας;
Και έτσι πέρασαν 30 και χρόνια.
Με έργα! Με prestige! Με χλίδα!
      Αλλα… Υπάρχει ένα αλλά.
Φίλε μου φιλόδοξε μπορεί να χέστηκες στο χρήμα αλλά αριστοκράτης δεν έγινες.
Τί πίκρα!
Τί νόμιζες; Η αριστοκρατία έχει κανόνες και πειθαρχία.
Δεν είναι πλιάτσικο.
Απο τη στάνη μέχρι τα παλάτια είναι ένας δρόμος που μπορεί να διένυσες αλλά εκεί δεν μπήκες ως άνθρωπος αλλά σαν ζώο.
Και τα ζώα είναι τα μόνα συμπαθέστατα όντα στον πλανήτη.
Αλλά όταν βρεθούν μακριά απο το φυσικό τους περιβάλλον , θελουν εκπαίδευση.
Και εσύ δεν εκπαιδευτηκες.
Δεν σκέφτηκες. Δεν φρόντισες με σύνεση να διαχειριστείς οτι σου έλαχε, ώστε να το αξιοποιήσεις για τη χώρα σου και κατεπέκταση για τον εαυτό σου και απο εκεί που ξάπλωνες το κορμί σου στα πούπουλα βρέθηκες να κολυμπάς στα σκατά.
Βρώμικα αλλά όσο ακόμα είναι βρώμικη η ψυχή σου, εκεί μεσα θα είσαι, γιατί ακόμη αδυνατείς να κατανοήσεις οτι σε κοροΐδεψαν. Εκμεταλλεύτηκαν την ανοησία σου και σε χρησιμοποιήσαν για να σε διαγράψουν απο έλληνα και άνθρωπο. Τί νομίζεις, οτι θα γλυτώσεις;
Μπορεί ακόμη να κρατιέσαι.
Αλλά δεν θα είναι για πολύ.
Το φανταστικό καλάμι που καβάλησες έσπασε.
Σε πιάνει κατάθλιψη.
Μπογιατίζεσαι και στολιζεσαι με κιλά ψευτιάς για να καλύψεις την απελπισία σου και κρεμάς και μια μεταξωτή γραβάτα για να δείξεις οτι διαφέρεις και βολτάρεις.
Βολτάρεις για να μας δείξεις οτι ακόμη υπάρχεις και για να διώξεις την αποτυχία απο πάνω σου φοράς το ειρωνικό σου χαμόγελο και αρχίζεις.
Αρχίζεις το τραγούδι. Να λες. Να κρίνεις. Σαν Θεός. Χλευάζεις τους ανθρώπους γύρω σου. Κοιτάζεις απο τις κλειδαρότρυπες.
Ο πούστης αποκαλεί τον πούστη πούστη και η πουτάνα την πουτάνα πουτάνα.
Δίχως οίκτο, δίχως ντροπή και φραγμούς. Δικάστε και θυσιάστε.
Αλλά έχεις δίκιο. Ποτέ κανείς δεν μπορεί να γυρίσει να δεί τον κώλο του. Πιο εύκολο να ασχοληθείς με του άλλου.
Και έτσι περνάς τις μέρες σου πιστεύοντας οτι ζεις. Σε άγευστα δείπνα και πικρούς καφέδες και μετά χεράκι χεράκι στα πανηγύρια της υποκρισίας. Και κυριακή στην εκκλησία με ευλάβεια προσευχή και μετάνοια. Σσσσ, μην διαταράσσετε τον λήθαργο της κοινωνίας.
Μα όχι φίλε μου. Δεν ζεις. Σε τρώνε τα σκουλήκια που έχεις μέσα σου.
Πάνε οι μέρες που μεσουρανούσες και έκλεινες το δρόμο στους υπόλοιπους που ήθελαν να αναπνεύσουν.
Στον ίδιο βούρκο βουλιάζεις που μας κρατούσες φυλακισμένους γιατί εμείς δεν πατήσαμε στο κεφάλι σου για να βγούμε όπως έκανες εσύ.
Εκεί μαζί μας.
Αλλά ξέρεις ποια είναι η διαφορά μας;
Οτι εμείς θα παλέψουμε για να βγούμε στον ήλιο και δυστυχώς θα σε τραβήξουμε και εσένα με την ελπίδα μπας και βάλεις μυαλό.
Φίλε μου έλληνα, νεοέλληνα.
Και μην ξεχνάς.
Το σύστημα έθρεψε εσένα και εσύ αυτό, με τη διαφορά οτι είχε πιο μεγάλο στόμα και σε κατασπάραξε.
Δεν είναι αληθινά τα συμβόλαια μαζί του, πάρα μόνο αυτά που υπογράφεις με τον εαυτό σου.
                   Ιρίνη ιοάνου περδικάρη

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *