Μια ξεχωριστή ημέρα

της Ιρίνης Ι. Περδικάρη

Σηκώθηκε η Αλίνα, άνοιξε το παντζούρι και το φως πλημμύρισε το δωμάτιο χαρά. Έλαμψε το πρόσωπο της με τον ήλιο να την χαϊδεύει απαλά. Και είναι τόσο ζεστός!
Τεντώθηκε βγάζοντας μία ήρεμη κραυγή γαλήνης και ευτυχίας.
Είναι ξεχωριστή η μέρα σήμερα.
Έβαλε τη ρόμπα της, φόρεσε τα μαλακά παντοφλάκια της και κατέβηκε τα σκαλοπάτια κατευθυνόμενη στην κουζίνα.
Ώρα για καφέ. Να ανοίξει καλά το μάτι. Ένα μπρίκι και για το τσάι της γιαγιάς. Φρυγανιές και ένα μήλο.
Κρατώντας τον δίσκο ανεβαίνει τη σκάλα, προχωράει στον διάδρομο και ανοίγει την πόρτα του δωματίου.
-Καλημέρα Ευγενία μου, λέει στη γιαγιά ακουμπώντας τον δίσκο στο κομοδίνο και προχωράει να ανοίξει το παντζούρι.
-Καλημέρα, της απαντάει η Ευγενία. Μία φωνούλα αχνή και γλυκιά μιας ενενηντάχρονης κυρίας.
-Σήμερα είναι μια όμορφη μέρα Ευγενία μου, πιες το τσάι σου και θα σε ντύσω, θα σε κάνω κουκλίτσα που θα έρθουν τα παιδιά να σε πάρουν , λέει στη γιαγιά σηκώνοντας την απο το κρεβάτι και εισπράττοντας ένα όμορφο χαμόγελο απο την Ευγενία.
Θα έρθουν τα παιδιά, μετά από δύο μήνες να πάρουν τη γιαγιά στο σπίτι να περάσουν τη μέρα όλοι μαζί. Καλά που υπάρχουν οι γιορτές και οι αργίες που χαλαρώνει η καθημερινότητα και μπορούν οι άνθρωποι να ξεφύγουν απο το μίζερο τρέξιμο και να βρεθούν πάλι μαζί. Και να το νιώθουν. Οικογενειακά. Ανθρώπινα. Έστω και για λίγο.
Έπλυνε το πρόσωπο της Ευγενίας. Το σκούπισε απαλά με την πετσέτα. Την έντυσε με τα φρεσκοπλυμένα ρούχα. Της χτένισε τα μαλλιά και τα έπιασε κότσο και της έδωσε ένα φιλί στο μάγουλο. Έτσι σαν παιδί.
Χάρηκε η κυρία Ευγενία.
-Έτοιμη η κουκλίτσα! Και πάνω στην ώρα χτυπάει το κουδούνι.
Ήρθαν τα εγγόνια της γιαγιάς. Ο Θάνος και η Ελένη.
-Καλημέρα Αλίνα.
-Καλημέρα παιδιά. Τί κάνετε;
-Καλά είμαστε, απαντάει ο Θάνος.
-Είναι έτοιμη η γιαγιά;
-Έτοιμη. Έτοιμη. Περιμένει στο σαλόνι, και κατευθύνονται όλοι εκεί.
-Τί κάνει το κορίτσι μας; Λέει ο Θάνος και μαζί με την Ελένη αγκαλιάζουν και φιλούν τη γιαγιά τους. Εκείνη χαμογελάει τόσο γλυκά, με τα πελώρια μάτια της να λάμπουν απο ευτυχία που αντικρίζει τα εγγόνια της.
-Κούκλα! Κούκλα σε έχει η Αλίνα, της λέει η Ελένη και μαζί με τον Θάνο τη σηκώνουν απο την πολυθρόνα και την πηγαίνουν προς την εξώπορτα.
-Άντε στο καλό και καλά να περάσετε, τους ξεπροβοδίζει η Αλίνα.
-Κατά τις 8 θα επιστρέψουμε, της λέει ο Θάνος. -Είναι εντάξει;
-Μια χαρά! Θα έχω γυρίσει και εγώ, του απαντάει η Αλίνα.
Μπαίνουν στο αμάξι και φεύγουν. Η Αλίνα τους χαμογελά και κλείνει την πόρτα…
Όλα κομπλέ για σήμερα.
Μαγείρεμα δεν έχει. Οι δουλειές τακτοποιημένες απο χθες. Τα κρεβάτια ήδη στρωμένα.
Ανάλαφρη πηγαίνει και εκείνη να ετοιμαστεί, ανεβαίνοντας τη σκάλα σιγοτραγουδώντας χαρούμενα.
Θα βγει με τις φίλες της σήμερα. Τις άλλες κυρίες των Βαλκανίων που δουλεύουν αποκλειστικές οικιακές βοηθοί στα γεροντάκια της πόλης που ζουν μόνα τους.
Σήμερα έχουν έξοδο. Μία ανάσα χαράς απο την καθημερινότητα.
Θα πάνε για φαγητό σε ένα ωραίο εστιατόριο. Θα πιουν το καφεδάκι τους κάτω απο τον ζεστό ήλιο. Θα μιλήσουν. Θα γελάσουν. Θα νιώσουν έστω και για λίγο οτι είναι άνθρωποι.
Πριν κλειστούν πάλι πίσω απο τις πόρτες που τις κρατούν εκεί, δέσμιες. Αυτές τις πόρτες της καθημερινότητας που σε εξαναγκάζουν να χάνεις και να χάνεσαι μέσα στο γκρίζο. Στο σκούρο γκρί. Στο θλιβερό και αδίστακτο. Ίσως με μόνη διέξοδο το μυαλό σου. Τις σκέψεις σου. Τα όνειρά σου. Που σε κρατάνε να μην ηττηθείς.
Φόρεσε η Αλίνα τα καλοσιδερωμένα ρούχα της, έβαψε προσεγμένα τα χείλη και τα μάτια της. Λίγη λακ στα καλοχτενισμένα μαλλιά της. Αρωματίστηκε. Το λουλουδάτο φουλάρι στο λαιμό της. Το παλτό της και την τσάντα της.
Και είναι έτοιμη..
Κομψή, σεμνή και χαμογελαστή.
Ανοίγει την πόρτα και με ευχαρίστηση παίρνει μια βαθιά ανάσα, να γεμίσει η ψυχή της ζωή!
Είναι μία όμορφη, ξεχωριστή ημέρα σήμερα.
(Για τη Μαρίνα)

26-2-17. Ιρίνη Ιοάνου Περδικάρη