Ματιές στη λειτουργία του Δημοτικού Συμβουλίου (άρθρο του Ν. Γαζή)

του ΝΙΚΟΥ ΓΑΖΗ

Συμπληρώνονται τέσσερις μήνες λειτουργίας του παρόντος Δημοτικού Συμβουλίου, και μια που ο χρόνος τελειώνει, λέμε να κάνουμε μια γενικότερη αναδρομή και επισκόπηση στην μέχρι τώρα λειτουργία του. Κατ΄ αρχήν λοιπόν, οφείλουμε να παραδεχθούμε πως, παρά την απειρία του προέδρου αλλά και της δημοτικής Αρχής γενικότερα, λειτουργεί εμφανώς καλύτερα και πολύ πιο ουσιαστικά απ’ ότι το προηγούμενο. Και παρότι κάποια απ’ τα (διακριτά) μέλη του ζήλεψαν την «δόξα» και το σύστημα των απελθόντων και προσπαθούν να φορτώσουν στον Τύπο τις δικές τους ανεπάρκειες και αδυναμίες, ενώ κάποτε δεν κρύβουν και την απέχθειά τους για την παρουσία των δημοσιογράφων στην αίθουσα, εμείς συνεχίζουμε τόσο την καταγραφή των γεγονότων όσο και την καλόπιστη κριτική μας, αποδίδοντας βέβαια και τα εύσημα, όπου θεωρούμε πως πρέπει.
Λέμε λοιπόν πως οι συζητήσεις που γίνονται πλέον είναι πολύ πιο ουσιαστικές απ’ ότι στο παρελθόν, η παρουσία κι η συμμετοχή των τοπικών συμβούλων κυρίως της περιφέρειας είναι εμφανώς μεγαλύτερες και πολύ πιο ουσιαστικές, η ανοχή σε κάποιες υπερβολές που συμβαίνουν ενίοτε καταλήγει χρήσιμη και εποικοδομητική, ενώ και η παρέμβαση των ανθρώπων του τύπου αλλά και των απλών δημοτών στην διαδικασία, που με τους προηγούμενους ήταν αδιανόητη, (όποτε βέβαια δεν είναι στημένη και με εμφανή τη σκοπιμότητα), τώρα συμβαίνει και συχνά μάλιστα αποδείχνεται πολύτιμη…
Υπάρχουν βέβαια και οι «ασθένειες» του Σώματος, απ΄ τις οποίες άλλες είναι παιδικές και οφείλονται στο νεαρόν της ηλικίας και άλλες είναι κληρονομικές ή για ν΄ ακριβολογήσουμε είναι αποτέλεσμα «πολιτικής κληρονομικότητας». Στο νεαρό της ηλικίας -αλλά και στην αδημονία της -ανέλπιστης μέχρι πρότινος- διαφαινόμενης εξουσίας, συγκαταλέγονται κάποιες φαινομενικά αυθόρμητες αντιδράσεις, αλλά στην πραγματικότητα «στημένες» πολιτικές τοποθετήσεις και ενίοτε προσωπικές επιθέσεις, αγανακτισμένων δήθεν πολιτών, που κατά κανόνα όμως ανήκουν στην λεγόμενη «αντιμνημονιακή» παράταξη, στην οποία -όλως τυχαίως- είναι τοποθετημένη κι η δημοτική Αρχή! Εκτός λοιπόν απ΄ το γεγονός πως αυτές οι «αυθόρμητες εκρήξεις αγανάκτησης» ούτε πείθουν, ούτε οδηγούν σε τίποτε θετικό, πέραν από απαράδεκτες προσωπικές επιθέσεις που υποβιβάζουν το κύρος του θεσμού και της διαδικασίας, αποτελούν και μια ανησυχητική για το μέλλον πρακτική. Προς το παρόν βέβαια έχουν αποφευχθεί τα σοβαρά παρατράγουδα, κυρίως λόγω της αυτοσυγκράτησης και της ηπιότητας χαρακτήρα που διακρίνει τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ο οποίος και υφίσταται τον κύριο όγκο αυτών των επιθέσεων. Όμως φαντάζονται όσοι ανέχονται αυτή την πρακτική -ή ενδεχομένως την υποκινούν- και κυρίως οι λίγοι (και γνωστοί) εκείνοι της δημοτικής πλειοψηφίας που συνηθίζουν να συμμετέχουν κι οι ίδιοι σ’ αυτή την άθλια πρακτική, τι θα συμβεί αν οργανωθούν αντίστοιχες «αυθόρμητες επεμβάσεις» κι απ΄ τις αντίπαλες κομματικές παρατάξεις κι αρχίσουν κι εκείνοι αντίστοιχες παρεμβάσεις; Είναι βέβαιο πως τότε το Δημοτικό Συμβούλιο θα μεταβληθεί σε τόπο κομματικής αντιπαράθεσης και μάλιστα επιπέδου καφενείου κι αυτό το ενδεχόμενο νομίζω πως πρέπει ν΄ αποφευχθεί με κάθε τρόπο.
Μια ασθένεια που φαίνεται να είναι και παιδική αλλά και να προέρχεται από «πολιτική κληρονομικότητα», θεωρώ πως είναι η εμμονή στην αθρόα παραγωγή ψηφισμάτων επί παντός επιστητού. Πόσο μάλλον όταν η συζήτηση κι η προετοιμασία τους -που κατά κανόνα υποκρύπτουν κομματική σκοπιμότητα- καταναλώνουν τον πιο παραγωγικό χρόνο στην αρχή της κάθε συνεδρίασης, όταν οι σύμβουλοι είναι ξεκούραστοι και με καθαρό το μυαλό. Το συνηθέστερο αποτέλεσμα αυτής της πρακτικής, είναι όταν αργότερα συζητούνται τα θέματα της ημερησίας διάταξης, οι περισσότεροι σύμβουλοι να έχουν «κρεμάσει» και λίγο αργότερα οι πιο κουρασμένοι απ΄ αυτούς να έχουν αποχωρήσει…
Και για τις δυο σημαντικές αυτές ασθένειες, το φάρμακο είναι εύκολο όσο κι αυτονόητο: Να αποφεύγονται! Και να κατανοήσουμε όλοι μας -και πολύ περισσότερο οι αρμόδιοι παράγοντες που διευθύνουν ή επηρεάζουν την διαδικασία- πως τόσο για την γενικότερη πολιτική κατάσταση, όσο και για τα συνήθη αντικείμενα της πλειοψηφίας των ψηφισμάτων, είναι άλλα τα αρμόδια όργανα και οι φορείς που αποφασίζουν, εκτός του Δημοτικού Συμβουλίου. Αλλά και τα πολιτικά διακυβεύματα της γενικότερης κυβερνητικής πολιτικής αξιολογούνται, κρίνονται και απαντώνται από τους πολίτες σε άλλου είδους κάλπες…
Συνεπώς συνεχίζοντας κάποιοι να καλλιεργούν -ή να ανέχονται- αυτές τις ατελέσφορες πρακτικές, καταλήγουν να αδικούν τα τοπικά ζητήματα και τελικά τους ίδιους τους δημότες, αφού οι εκπρόσωποί τους στον δήμο, αντί να συζητούν και να βρίσκουν λύσεις στα δικά τους τοπικά και πολύ συγκεκριμένα προβλήματα, τα παραμελούν για να σκιαμαχήσουν δον-Κιχωτικά για ξένα νιτερέσα… Κι επί πλέον άλλωστε, όπως όλοι αντιλαμβανόμαστε, θα ήταν θαύμα μοναδικό κι ανεπανάληπτο αν κάποιο ψήφισμα του Δημοτικού Συμβουλίου του Δήμου Λευκάδας επηρέαζε έστω κι ελάχιστα τις κεντρικές πολιτικές ή τις διεθνείς εξελίξεις…
Θεωρώ ακόμη σκόπιμο, να απευθυνθώ στο σύνολο της δημοτικής Αρχής και να τους επαναλάβω πώς είναι λάθος τους να θεωρούν τον Τύπο σαν τον φυσικό τους εχθρό. Γιατί η πραγματικότητα είναι εντελώς αντίθετη. Ο Τύπος είναι σε κάθε περίπτωση σύμμαχός τους απέναντι στα προβλήματα του τόπου, αλλά είναι και ιδιαίτερα ωφέλιμος γιατί τους κρατά σε εγρήγορση! Συνεπώς συνιστά αφροσύνη αν δεν αντιληφθούν και μάλιστα έγκαιρα αυτή την πραγματικότητα κι αν δεν την …εκμεταλλευτούν προς ίδιον όφελος!
Για να το καταλάβουν καλύτερα, αλλά για να ευλογήσουμε και λίγο τα γένια μας, θα φέρω ένα απλό και πρόσφατο παράδειγμα: Αν ο τύπος και συγκεκριμένα ο υποφαινόμενος και τούτο το μέσον, δεν έκαναν καλά τη δουλειά τους και δεν αποκάλυπταν τις παράνομες και παράλογες απ΄ ευθείας αναθέσεις των τοπογραφικών διαγραμμάτων στα λιμάνια που είχε μοιράσει η προηγούμενη διοίκηση του Λιμενικού Ταμείου, ώστε αυτές να ακυρωθούν, το ταμείο θα είχε επιβαρυνθεί αχρείαστα κατά πολλές δεκάδες χιλιάδες ευρώ και καθόλου δεν αποκλείονταν κάποιοι να έπιναν στην υγεία των «κορόϊδων»…
Θέλω να διαβεβαιώσω λοιπόν όσους θεωρούν πως θίγονται «εκ προμελέτης» από την λειτουργία του τύπου γενικότερα αλλά και του υπογράφοντα ειδικότερα, (γιατί φοβάμαι πως μερικοί όντως το πιστεύουν, αν κρίνω από κάποια υπονοούμενά τους), ότι από πλευράς μας δεν υπάρχει η παραμικρή αντιπάθεια ούτε πολύ περισσότερο κανένα μίσος για κανέναν, κι ούτε βέβαια έχουμε ή είχαμε ποτέ κρυφά ή φανερά συμφέροντα. Άλλωστε η εμπειρία αλλά κι η κοινή λογική λένε πως όποιος έχει στοχεύσεις και συμφέροντα ποτέ δεν πάει κόντρα στην εξουσία, αλλά βαδίζει δίπλα της… Και σαν απάντηση σε τέτοιες υποψίες λέμε πως απλά έχουμε αποφασίσει να τηρούμε απαρέγκλιτα την βασικότερη αρχή της δημοσιογραφικής δεοντολογίας, που θέλει τον τύπο να συμπαρατάσσεται και να είναι η φωνή του ανώνυμου και αδύναμου πολίτη απέναντι από την εξουσία. Κατανοώ βέβαια πως αρκετοί απ΄ αυτούς που ασκούν αυτή τη φωνή, θα προτιμούσαν τους γνωστούς λιβανιστές και λιβανίστριες στη θέση μας, όμως τι να τους κάνουμε; Εμείς εκπτώσεις στις αρχές μας ούτε κάναμε ποτέ, ούτε και πρόκειται κάνουμε. Αν λοιπόν αυτό τους παρηγορεί, τους λέμε απλά πως δεν μπορούν να τα έχουν όλα σ΄ αυτή τη ζωή…
Μια τελευταία κι εντελώς καλοπροαίρετη παρατήρησή μου απευθύνεται στον δήμαρχο προσωπικά: Δεν ξέρω κ. δήμαρχε κατά πόσο μάγκικες εκφράσεις του τύπου «ο Θεός συγχωρεί, εγώ ποτέ» κι άλλες παρόμοιου πνεύματος και επιπέδου που κατά κόρον έχετε πει, συνάδουν με το αξίωμά σας και με το θεσμό του Δημοτικού Συμβουλίου.
Παραδέχομαι βέβαια πως κάθε άνθρωπος έχει την προσωπικότητα και την κουλτούρα του, απ΄ την οποία μάλλον είναι αδύνατο να δραπετεύσει. Όμως νομίζω πως με λίγη προσπάθεια μπορεί ν΄ απαλλάξει την εικόνα του από τέτοια αχρείαστα χαρακτηριστικά, που σε κάθε περίπτωση τον μειώνουν.
Χρόνια πολλά και με υγεία η νέα χρονιά για όλους.